w srodkach przekazu rasa ta ciągle jeszcze funkcj ż jej pochodzenie jest raczej świeckie, ponieważ uzyskano ją rogramu hodowlanego z krzyżówek europejskich kotów krót sów. Legenda wokół tego rzekomo świątynnego kota mi szych latach jego sprzedaż. Legenda okazała się jednak bard ługi jeszcze jej żywot. Rasę tę zaplanowano ściśle według zas w rezultacie czego istniało w Europie niewiele jej linii hod wypadkach były ze sobą spokrewnione. Aby zachować czy as rezygnowano z programów jej krzyżowania z innymi o tego, że coraz częściej występowały poważne problemy ze choroby, karłowaceniem i zmniejszaniem się liczby młodych ię kotami wyłącznie "salonowymi". a hodowli pierwsi stwierdzili Anglicy i rowadzili do swoich linii kotów birmańskich ania przede wszystkim domieszkę persów z nakami. Potomstwo było dorodniejsze i o produkt uboczny bardzo wzbogaciło - do syć ubogą - różnorodność barw kotów kilka interesujących odmian. Poza tym w ych odmian barmych uczestniczyły także persy srebrzyste tab cury krótkowłose z rudymi pręgami ze Szwecji. Dzisiejszy kot pierwotnym wzorem - muskularnym, silnym, półdługowłosy trze z białymi oznakami na końcu łap. irmańskiego ma kształt trójkąta równoramiennego z zaok m powinna być nieco dłuższa niż szersza. Idealny stosunek j e czoło staje się przed uszami płaskie, policzki są za wyraźnie zaznaczony. Średniej długości i równomiernie szero wklęsły, lecz zagłębienie to nie może mieć charakteru "stopu Zaokrąglone na wierzchołkach małżowiny nieco dłuższe niż szersze i u nasady roz mogą być osadzone zbyt nisko. Wyraz ocz prawie okrągłe, szeroko otwarte i pr czystym, ciemnoniebieskim kolorem, wy wrażenie. "Orientalne spojrzenie" lub n zez są poważnymi wadami, których jed się już nie spotyka u dzisiejszyc hodowlanych. Puszysty ogon nie powinie długi. Ogon idealnej długości zgięty ku prz powinien sięgać poza łopatkę. Stosown futro jest półdługie lub długie, przy czym brzuchu jest dłuższe niż na grzbiecie. cia jest niewiele, tak że silniejsze i jedwabiste włosy okryw ewnie. Dobre futro kota birmańskiego ani śćisle nie przyleg d niego nie odstaje. Każdy kot birmański musi mieć na szyi nych kończynach. Hodowcy kotów birmańskich mają pewne e muszą być utrzymane w ściśle ustalonych wzajemnych pr ie, uszach, kończynach i ogonie muszą być tego samego k m ani cieni. Wszystkie włosy powinny być całkowicie zaba ojej odmiany i nie mogą mieć plam ani cieni. Również obr usi być utrzymane w jednolitym kolorze stosownym do kol chami rozpoznawczymi kotów birmańskich. Oznaki na zywane są "rękawiczkami", na tylnych - "butami" i "o szą być symetrycznie rozmieszczone na obu łapach, przy się kończyć w prostej linii na stawach między kośćmi palcó ady w postaci barwnych plam na białych części go rozmieszczenia koloru białego lub występowanie białeg uniemożliwiają uzyskanie wysokich ocen na wystawach. Ob wykluczają jednak automatycznie z hodowli. przedniej stronie tylnych kończyn muszą być symetryczne i awów między kośćmi palców a kośćmi śródstopia. Na tyl biały kolor tworzy na podeszwie klinowaty pasek ostro zako ępu. Te "ostrogi" także muszą być symetryczne. Ostrogi niesy czone są uważane za duże wady. Kolor okrywy włosowej powi ian barwnych jak najjaśniejszy, przy czym trzeba przyznać, ieskimi, liliowymi i czekoladowymi, a także niedawno wyh mi, mają zdecydowanie jaśniejsze futro niż na przykł oznakami ciemnobrązowymi. W wypadkach wątpliwych nej zawsze wyżej jest oceniany kot jaśniejszy. Lekkich cienio kowicie uniknąć w hodowli kotów z oznakami i można je zaa y są równomiernie rozmieszczone. Kontrast tła w stosunku ny