Z kotami tonkijskimi, które tak naprawdę stały się modne dop w latach 70., związane jest - podobnie jak z kilkoma innymi rasami - mnóstwo opowieści i legend. Przez długi czas uważano je za protoplastów lub krewniaków syjamów i dopiero stopniowo odkrywano, że pochodzą one z krzyżówek kotów syjamskich z burmańskimi, co powoduje, że są rasą dziedziczącą w różnym sto cechy przodków. Mimo że koty tonkijskie kojarzy się dzisiaj tylko między sobą, a programy hodowlane z kotami syjamskimi i burmańskimi należą do wyjątków, dość często trafiają się w ich miotach, obok typowych kotów tonkijskich, także kocięta o fenotypie kota syjamskiego lub burmańskiego. Z tego powodu krytycy uważają, że koty tonkijskie nie powinny być uważane za odrębną rasę i że w końcu są tylko "produktem ubocznym" przypadkowych krzyżowań. Takiemu stanowisku można przeciwstawić fakt, że do hodowli kotów tonkijskich nie potrzeba żadnych obcych partnerów, jak na przykład do hodowli szkockiego kota zwisłouchego, i przy nieco mniej rygorystycznej definicji rasy możnaje uznać za rasę. Koty tonkijskie zgodnie ze swym pochodzeniem są kotami średniej wielkości, o muskularnej, lecz niezbyt krępej budowie ciała. W przeciwieństwie do syjamów s trochę przysadzistsze i mają harmonijne proporcje ciała. Kocury są większe i masywniejsze od kotek. Koty tonkijskie z wyglądu przypominają koty tajskie. Śred długości ogon jest ostro zakończony i tworzy z resztą ciała harmonijną całość. Kończyny mają zgrabne, długości proporcjonalnej do długości ciała, tylne są niec dłuższe od przednich. Owalne łapy są mocne i niezbyt duże. Kształt głowy - lekko zaokrąglony klin - przypomina kształt głowy syjamów starszego typu, przy czym g powinna być nie okrągła, lecz wydłużona. Tępo ścięta mordka jest trochę uwydat przez umiarkowanie wykształcone poduszeczki z wąsami. Podbródek powinien b niezbyt wydatny i w profilu tworzyć ze średniej długości prostym nosem jedną lin Oczy są pełne wyrazu. Kształtem trochę przypominają migdały. Przy dolnej powie lekko zaokrąglone, co z pewnością jest pozostałością po burmańskich rodzicach. tonkijskie mają skośne oczy. Robi to duże wrażenie, chociaż ich oczy nie osiągają intensywności zabarwieniajak oczy syjamów. Średniej wielkości uszy są u nasady szerokie, osadzone wysoko i dość szeroko rozstawione. Futro jest delikatne, jedwabiste, miękkie i ściśle przylegające do ciała. Musi być odpowiednio krótkie i zawsze powinno lekko błyszczeć. Istotną cechą futra jest je typowe zabarwienie, nieco przypominające futro syjamów. Na kończynach, ogoni twarzy, u kocurów także na mosznie, odpowiedni kolor oznak odcina się od zasadniczej barwy futra, chociaż niezbyt ostro. U dorosłych kotów uszy i rysunek twarzy są tej samej barwy. U kotów tonkijskich jednolitość koloru oznak jest bard ważna; cieniowanie lub pojedyncze białe włosy są niepożądane. Obecnie hoduje się pięć podstawowych odmian barwnych. czyli norki: naturalną. szampańską, niebieską, miodową i platynową. Istotny jest odziedziczony po przo charakter kotów tonkijskich. Są chętne do zabawy i pełne inwencji, skłonne do zaczepek; zachowaniem się przypominają syjamy. Przywiązanie do ludzi zawdzięc obu rasom pierwotnym, a spokojny i zrównoważony sposób bycia jest wyłączny dziedzictwem po kotach burmańskich. W sumie koty tonkijskie są rasą zasługując to, aby ją lubić. Wyhodowano także półdługowłosą odmianę kota tonkijskiego o wyrażnie dłuższym futerku niż zwykle i czynione są starania w FIFe o uznanie tych od jako dwóch odrębnych ras.