Ten najbardziej pierwotny ze wszyst ro niedawno utorował sobie drogę do uznania go ył popularny jako zwykły kot domowy tylko w sw ch Zjednoczonych uznano go i dopuszczono na w Europie w końcu lat 80. Nazwa turecki angorski n i tego kota, lecz od stolicy jego ojczyzny Ankary (st długi czas nie podlegał żadnym zabiegom hodowl ntalnie wysmukłej budowie ciała, którego fenotyp obce domieszki. tureckiego kota angorskiego ąskie i długie i wraz z ukłymi, długimi kończynami e mu wyraz niedbałej ncji. Nieco dłuższe od nich tylne kończyny sprawiają nie, że zwierzę jest stale e do ruchu, a klasyczna alna głowa, równomiernie atego kształtu, wzmaga e to wrażenie witalności i ności. Długi i prosty nos musi armonizowany z linią profilu , nie może mieć "stopu". Uszy że, blisko siebie ustawione, na zaokrąglone, a u nasady kie. Pożądane są pęczki w w uszach. wyrazu oczy w kształcie migdałów, o orientalnym dowolny kolor. Jedynie koty tureckie van muszą m wcy interesujący się tą rasą domagają się jednak z owinien dopuszczać tylko koty niebieskookie, po barwnookie. Długi, dobrze owłosiony ogon musi ciała. Idealny ogon, przygięty do przodu, powini uszystości nawet w cieplejszych miesiącach, kied iej długości prawie nie ma podszycia, tylko na szyi łuższe. Ślady kołnierza na szyi i lekkie "portki" na t ymi cechami rasy. Delikatna i jedwabista struktur podczas ruchu. podszycia i jedwabistość struktury okrywy włosow ski jest wyjątkowo łatwy w pielęgnowaniu; prawie kować. Sam wykonuje niezbędne zabiegi pielęgna adzone do hodowli w zachodniej Europie były be się utrzymywać błędne przekonanie, że tylko biał o dziedziczeniu dowodzi także u tej rasy, że feno ziczne skłonności do występowania jednej lub kilk ści rasy początkowo hodowano białe koty wyłącz czyźnie. ej upowszechniły się wszystkie kolory, od czarnego wego przez szylkretowy i niebieskokremowy, aż . Jeśli chodzi o wzór rysunku ubarwienia futra, to odniesieniu do innych ras.