Egzotyczny kot burmański, poza kotem syjamskim, jest w Europie m kotem o orientalnym wyglądzie. Hodowany od końca XIX wieku - przede w Wielkiej Brytanii - stał się atrakcyjną rasą o szerokiej gamie odmian i przetrwał wiele kryzysów w swoim rozwoju. Wprawdzie, w porównaniu z go hodowla na kontynencie europejskim nadal jest liczebnie niewielka, kość odmian na tym nie ucierpiała. dowla kotów burmańskich jest zdecydowanie najbardziej a w Australii i Nowej Zelandii, skąd też pochodzą liczne iany srebrzyste, a także w Stanach Zjednoczonych, gdzie owy typ kota burmańskiego różniący się od europejskiego szystkim kształtem głowy. ański bardzo przywiązuje się do człowieka, niekiedy żywiołowy temperament i nieokiełznane umiłowanie uchu. Zuchwale usiłuje zdobyć przyjaźń swoich właścicieli, e robi tego w sposób natrętny; lubi żyć w większych grupach. Koty kie są bardzo towarzyskie i również - a nawet szczególnie - podczas snu liskiego kontaktu i mocno się do siebie przytulają. Głos mają przyjemny i oznajmiają nim swoje nastroje. Dominującą osobowością szybko wzbudzają respekt i mają skłonność do szybkiego podporządkowywania sobie osobników kotów innych ras. Kotki burmańskie są nadzwyczaj troskliwymi matkami i czule się opiekują swoim zazwyczaj licznym potomstwem. Często w opiece nad młodymi uczestniczą także kocury. dem budowy ciała koty burmańskie nie mogą być podobne ani do syjamów, ropejskich czy brytyjskich kotów krótkowłosych. Powinny być średniej przy proporcjonalnej, średniej długości tułowia. Kot ten jest krępy, powinien żenie muskularnego i silnego; cechy te podkreśla także mocno zbudowana rsiowa. Grzbiet ma prosty, bez wzniesienia jego tylnej części. Eleganckie w czyny są zakończone ładnymi, owalnymi łapami. Średniej długości ogon nie u nasady zbyt gruby i powinien być okrągło zakończony. t klinowata, lecz bez ostrych konturów, czoło lekko wypukłe i - przede między szeroko rozstawionymi uszami średniej wielkości i lekko na kach zaokrąglonymi dość szerokie. Także szeroka szczęka i silny podbródek ą ten zaokrąglony klin. Nos ma u nasady wyraźne zagłębienie ("stop"), poza ednak prosty. wieka tworzy zakrzywioną orientalną linię, natomiast dolna linia powiek jest na. Nadaje to charakterystyczny dla kotów burmańskich wygląd twarzy, any przez duże, wywierające wrażenie oczy barwy od złotożółtej do wej. ów burmańskich jest delikatne i ściśle przylegające prawie bez podszycia; ma delikatny połysk, który em świadectwem zdrowia. a odróżnia koty burmańskie od wszystkich innych znakami, gdyż dolna część ciała jest u nich zawsze niejsza od grzbietu i kończyn. Oznaki na twarzy i tylko trochę ciemniejsze od koloru futra, jednak laików są łatwe do rozpoznania. pisu wzorca europejskiego trzeba odróżnić koty kie typu amerykańskiego, które stając się modne dziej przenikają także do linii europejskich. ie u nasady nosa ("stop") jest u nich znacznie sze, sam nos znacznie krótszy, a mordka i k nadmiernie uwydatnione. Koty burmańskie ze ednoczonych, powstałe z krzyżówek z kotami lub egzotycznymi kotami krótkawłosymi, wykazują y tych ras, takie jak przodozgryz, skrócenie przewodów łzowych, rozszczep nia i częstsze obumieranie płodów. Europejscy i zamorscy hodowcy w Nowej ronią się przed takim kierunkiem rozwoju hodowli. pochodzi z książki "RASY KOTÓW" wydanej przez Oficynę Wydawniczą MULTICO.