Kot turecki van jest odmianą tureckiego kota angorskiego. Rasa kotów pływających. Koty dziko wystepuja nad jeziorem Van we wschodniej Turcji. Kot często nazywan był kotem kurdyjskim. Rejon jeziora Van to dawne centrum kultury przodków obecnych Kurdów. Koty tej razy żyły w izolacji oraz w dośc specyficznych warunkach klimatycznych. Rozwinęły niespotykane u innych kotów cechy, które pozwoliły uznać Tureckiego Vana za odrębną rasę. Turecki Van jest kotem białym o specyficznym oznaczeniu. Jego białe futro zdobią jedynie dwie plamy na głowie oraz kolorowy ogon. Hodowlany wzorzec ustalony w latach siedemdziesiątych wskazywał, że plamy winny byc symetryczne nie nie opadac po za lini oka i nie wchodzić na ucho. Nie powinny się łączyć. Kolor ogona powinien rozpoczynac się od nasady lub trochę wyżej i powinien być pręgowany. Dodatkowe plany są dopuszczalne jednak wpływa na ocene sędziowską. Drugą ważną cechą Vanów jest kolor oczu. Dopuszczalne są oczy bursztynowe, błękitne i dwukolorowookie (jedno błękitne, drugie bursztynowe) Koty w naturalnym środowisku korzystały z kazdego dostepneg źródła pożywienia. Dlatego nauczyły się polować na ryb Nie boją sie wody i uważają ją na normalne środowisko. Potrafią pływać i "nurkować". Kot potrafi zanużyć całą głowę gdy atakuje przepływającą rybę. Życie nad jeziorem wymusilo na Vanach zmiany w budowie futra i łap. Ich futro jest szybko obsychające, a łapy mają większy fałd skóry. Płynący kot rozczaperza pazury a skra między nimi napina się tworząc coś na kształt "płetwy". Vany wymieniaja futro z zalezności od pory roku. Ponieważ jest to rejon srogich zim ich okrywa zimowa jest puchata. Latem puchaty podsierstek jest tracony i Vany "chudnie". Vany od setek lat korzystały z ludzkich siedzib. Jezioro Van ich dom był róznież domem ludzi juz od ponad 200 lat. Można przyjąć, że rasa ta zawsze żyla w symbiozie z człowiekiem. My (Murasu*PL) obserwujemy to w czasie rozwoju kociąt. 12-13 tyg życia gdy koty te stają się samodzielne. Matka przestaje się nimi opiekować około 10-11 tyg. Młode koty zaczynają poszukiwać kontaktu z człowiekiem. Jest to zachowanie zdumiewające, z który nie zetknęliśmy się wychowując inne kocięta. Buduje się wtedy zaufanie, które nie ulegnie już zmianie. Van zachwał swoje kocie instynty. Jest kotem łownym. Kocięta mają dużo energii, która pożytkuja na zapasy i gonitwy. Dorosłe koty duzo czasu spędzja na drzemkach lub kolanach swoich właścicieli. Van wybiera jednego Pana, z którym nawiązuje nić porozumienia. Nie zawsze jest to osoba karmiąca kota. Są to koty odważne i ciekawskie. Prócz obowiązującego wzorca hodowlanego często pojawia się w literaturze informacja o Świętym Kocie z nad jeziora Van. Różnicę tą podkerślają bardzo sami Turcy. "Prawdziwy" Van (nie użyłem tu specjalnie słowa turecki) jest zupełnie biały, z jednym okiem błękitnym, drugim zielonym. Dlaczego istnieje taka rozbieżność? Otórz wzorzec rasy określony został na podstawie dwóch kotów jakie przyjechały z nad jeziora Van do Anglii. Te koty stały się wyznacznikiem wzorca rasy. Jednak w hodowlach od czasu do czasu pojawiały się koty białe. Uznawano je za nietypowe. Jednak zdobywając coraz wiecej informacji o tej rasie okazało się, że są to koty zgodne z praprzodkiem obecnych Vanów. Obecnie federacja TICA uznała białe Vany za zgodne ze standartem rasy. Van jest obecnie gatunkiem ściśle chronionym i zagrożonym wyginięciem. Władze tureckie podjęły starania o odtworzenie gatunku Uznano go za dobro narodowe i wizytówkę Turcji. Częś kotów odłowiono i obecnie trwa próba odbudowy gatunku. Wywóz kotów jest zakazany. Jednak cały czas spoyka się oferty sprzedaży nielegalnie wywiezionych osobników. Ich kariera hodowlana jest trudna, poniewa kot nie otrzyma "pustego" rodowodu dopóki nie spełni wymagań organizacji felinologicznych. W Polsce są hodowle Tureckich Vanów - Celtur*PL i Murasu*PL Liczba zarejestowanych kotów hodowlanych jest niewielka.