Amerykańscy hodowcy kotow postawili sobie zadanie wykreowania typ Stanów Zjednoczonych kota półdługowłosego o wyglądzie syjama. Ann Riverside, prawdopodobnie zachęcona zwycięskim marszem w Europie z kolorowymi oznakami i kotów birmańskich, pierwsza zaprezentowała publiczności kota nazwanego "ragdollem", czyli "szmacianą lalką". Szma Stanach Zjednoczonych ulubionymi zabawkami małych dzieci, poniewa robić, co się chce, nie psując ich przy tym. Nadając kotom taką nazwę o zwrócono uwagę na cechy przypisywane rasie powstałej w ramach pro hodowlanego z białymi persami i kotami z oznakami. Ann Baker, która hodowlę opatentowała, twierdziła, że ragdolle nie odczuwają bólu i mo nawet po rozżarzonych płytach kuchennych. Ta i inne opowieści miały na celu wyłącznie rozsławienie kotów tej rasy, aby się lepiej sprzedawały. Z powodu tych pokrętnych doniesień upłynęło sporo czasu nim koty te zostały uznane za rasę. Powstała ona na początku lat 60., triumfy zaś jako gwiazda kocich wystaw zaczęła święcić dopiero w późnych latach 80. Przyznać trzeba, że koty rasy ragdoll odziedziczyły po swoich perskich i birmańskich przodkach sympatyczne cechy: są bardzo spokojne, o zrównoważonym temperamencie i przyjaźnie nastawione do człowieka, szukają z nim kontaktu i chętnie pozwalają się nosić na rękach. Ragdolle, mimo sporych rozmiarów, zupełnie się odprężają, na nosi nieprawidłowo. Gdy się rozdokazują, nigdy nie są natrętne; szukają innymi kotami. Znawców kociej psychiki nie zdziwi jednak fakt, że w razi także ragdolle zachowują się typowo po kociemu, tzn. parskają i trochę "rękoczynów". Ragdolle są klasycznymi kotami z oznakami, łączącymi białe futro ze skł ciemniejszych oznak na głowie, uszach, kończynach i ogonie. Ragdolle, przeciwieństwie do innych ras z oznakami, hoduje się w trzech różnych wzoru ubarwienia futra. Wszystkim odmianom stawia się takie same wy dotyczące budowy głowy, reszty ciała, wyglądu oczu i właściwości futra. powinno być duże, długie i muskularne. U dorosłego kota tylne kończyn trochę przyciężko, niekiedy nawet ociężale, co przez długi czas było pow że ragdolle mają trudności z chodzeniem. Przyczyną domniemywanej o znacznie dłuższe tylne kończyny niż przednie, co powoduje typowy dla Długie ciało dorosłych kotów powinno mieć w barkach taką samą szero zadzie. Ogólny zarys ciała tego kota powinien być prostokątny. U starszych okazów typowy jest także rzucający się w oczy duży brzuch, nie powoduje obniżenia ocen. Kocury tej rasy są trochę większe od kote ak u innych ras kotów długowłosych, są w pełni wyrośnięte dopiero w Głowa ragdolla jest podobna do głowy kota birmańskiego: klinowata, z spłaszczającym się ku górze, pełnymi policzkami i prostym nosem z lek zagłębieniem u nasady. Pożądany jest silny, okrągły podbródek. Uszy są wielkości, u nasady szeroko otwarte. Idealne uszy muszą mieć zaokrągl i być zakończone wyraźnie widoczną kępką włosów. Oczy są ciemnonie owalne; odstęp między nimi powinien być dość duży. Im niebieskie ocz ciemniejsze, tym lepiej. Kończyny są średniej długości, silne i muskularne, tylne dłuższe niż prz zaokrąglone łapy powinny mieć między palcami wyraźne kępki włosów. linii występuje dziedziczna wada polegająca na wygięciu na zewnątrz lu rozczapierzeniu palców. Koty z tą wadą należy wykluczyć z hodowli. Og powinien być dosyć długi, ku końcowi zwężający się i silnie owłosiony. Futro jest od średnio długiego do długiego, przy czym coraz bardziej na zyskuje futro dłuższe. Na brzuchu, piersi i szyi okrywa włosowa jest dłuż kołnierz na szyi nie jest tak wydatny, jak u innych porównywalnych ras. est gęste, z miękkim podszyciem. Włosy są jedwabiste i nadają futru charakterystyczny połysk, którego nie można pomylić z innym.