Z kotami tonkijskimi, które tak naprawdę stały się modne latach 70., związane jest - podobnie jak z kilkoma innymi rasami - mnóstw powieści i legend. Przez długi czas uważano je za protoplastów lub krewnia yjamów i dopiero stopniowo odkrywano, że pochodzą one z krzyżówek kot yjamskich z burmańskimi, co powoduje, że są rasą dziedziczącą w różnym echy przodków. imo że koty tonkijskie kojarzy się dzisiaj tylko między sobą, a programy ho otami syjamskimi i burmańskimi należą do wyjątków, dość często trafiają si iotach, obok typowych kotów tonkijskich, także kocięta o fenotypie kota syj b burmańskiego. tego powodu krytycy uważają, że oty tonkijskie nie powinny być ważane za odrębną rasę i że w ońcu są tylko "produktem bocznym" przypadkowych rzyżowań. Takiemu stanowisku ożna przeciwstawić fakt, że do odowli kotów tonkijskich nie otrzeba żadnych obcych artnerów, jak na przykład do odowli szkockiego kota wisłouchego, i przy nieco mniej gorystycznej definicji rasy ożnaje uznać za rasę. oty tonkijskie zgodnie ze swym pochodzeniem są kotami średniej wielkości, uskularnej, lecz niezbyt krępej budowie ciała. W przeciwieństwie do syjam rochę przysadzistsze i mają harmonijne proporcje ciała. Kocury są większe i asywniejsze od kotek. Koty tonkijskie z wyglądu przypominają koty tajskie. ługości ogon jest ostro zakończony i tworzy z resztą ciała harmonijną całoś ończyny mają zgrabne, długości proporcjonalnej do długości ciała, tylne są łuższe od przednich. Owalne łapy są mocne i niezbyt duże. Kształt głowy - l aokrąglony klin - przypomina kształt głowy syjamów starszego typu, przy cz owinna być nie okrągła, lecz wydłużona. Tępo ścięta mordka jest trochę uw rzez umiarkowanie wykształcone poduszeczki z wąsami. Podbródek powini iezbyt wydatny i w profilu tworzyć ze średniej długości prostym nosem jedn czy są pełne wyrazu. Kształtem trochę przypominają migdały. Przy dolnej p kko zaokrąglone, co z pewnością jest pozostałością po burmańskich rodzic nkijskie mają skośne oczy. Robi to duże wrażenie, chociaż ich oczy nie osią tensywności zabarwieniajak oczy syjamów. Średniej wielkości uszy są u na zerokie, osadzone wysoko i dość szeroko rozstawione. utro jest delikatne, jedwabiste, miękkie i ściśle przylegające do ciała. Musi b dpowiednio krótkie i zawsze powinno lekko błyszczeć. Istotną cechą futra j powe zabarwienie, nieco przypominające futro syjamów. Na kończynach, o arzy, u kocurów także na mosznie, odpowiedni kolor oznak odcina się od asadniczej barwy futra, chociaż niezbyt ostro. U dorosłych kotów uszy i rys arzy są tej samej barwy. U kotów tonkijskich jednolitość koloru oznak jest ażna; cieniowanie lub pojedyncze białe włosy są niepożądane. becnie hoduje się pięć podstawowych odmian barwnych. czyli norki: natur zampańską, niebieską, miodową i platynową. Istotny jest odziedziczony po harakter kotów tonkijskich. Są chętne do zabawy i pełne inwencji, skłonne d aczepek; zachowaniem się przypominają syjamy. Przywiązanie do ludzi zaw bu rasom pierwotnym, a spokojny i zrównoważony sposób bycia jest wyłąc ziedzictwem po kotach burmańskich. W sumie koty tonkijskie są rasą zasług , aby ją lubić.